Schuin door het hekwerk langs de Binnendieze glimmen de kinderkopjes in het ochtendlicht. Het smalle straatje rijgt de oude gevels aan elkaar, die samen de passanten bespreken. Uit het steegje draait een jong stel de hoek om. Half twintig zo te zien. Hij is wat gejaagd, kijkt de straat door naar de verte. Geschoren heeft hij zich een weekje niet meer, noch gekamd. Haar lange blonde haren zijn dat wel, haar jas is vintage of tweedehands chic. Zijn blik verstrakt licht, een aarzeling vertraagt zijn pas. Zij ziet wat hij ziet en stopt, grijpt een schouder, nog een, en zoent hem vurig op de mond. Hij wil wel, maar wil niet tonen dat hij wil. Buiten ons gezichtsveld speelt zich duidelijk iets af, groeit de verstoring. Haar slanke handen omvatten zijn wangen, nu focust hij, omhelst haar ogen, zoent haar lippen. Glimlachen worden gewisseld, zij kroelt door zijn krullen, draait zich om en loopt richting hoofdweg.
Zijn lichaam toont ambivalentie, nog genietend van de fysieke en geestelijke liefde, opschakelend naar stoerheid. De eerste stap nog in de genieting, de tweede al meer opgericht. Hij loopt onze kant op, maar niet op ons af. Nu verschijnt de verstoring, een veertiger met een brace om zijn knie en twee krukken als steun. De jonge man glimlacht, een flits van gêne wegpoetsend. Hun lippen gaan, woorden worden gewisseld, hij knikt meelevend en kijkt naar de knie. Ze lopen. De gevels kijken hen na.
