Daar stond dan wel dat bord met eten, volgeladen met gezonde en licht verteerbare dingen als zachte geitenkaas, een rijstwafel, een stapeltje komkommerschijfjes, hoummous, plakjes harde geit, een gekookt ei, kopje kruidenthee; maar mijn hele wezen maakte bezwaar tegen de komende invasie.
Mijn borstkas was open, gevuld met het zonlicht dat me door de antieke ramen van de eetzaal van het chateau overspoelde, mijn buik bolde en platte zich van adem, mijn hart was vol van vreugdedansjes. Maar mijn maag bleef weerstaan, vernauwde zich tot een hazelnoot, stevig en glad. Doch niets weerhield me nog een eerste hap voor te bereiden. Een licht verbeten glimlach verspreidde zich langs mijn mondhoeken en zette mijn handen aan tot arbeid. De rijstwafel kreeg een smeuïge laag roomboter, daarop de plakjes harde geit, een paar komkommerschijfjes, een laagje hummus, een tomaatje, losgerulde zachte geit en een regen van zwart pepermaalsel uit de molen.
De rijstwafel belandde weer op het bord, de zonnestralen doorschenen de harde geit. Maar mijn hazelnoot bleef in verzet. Dus maar verder arbeiden. Met het ontbijtmes spleet ik het hard gekookte ei en zie! dat was de sleutel in het slot van de noot! ineens huilden mijn speekselklieren van geluk!
De glimlach ontbeette zich, voelde de doorbraak naderen, en liet de zwarte peper snel malen boven het geel. Omdat een eierlepel nergens te zien was, wipte het mes het ei tevoorschijn. Zonder verder overleg overviel ik de hazelnoot en hij liet zich gewillig nemen. Zoals een vrouw die ontvangt, opende de holte zich en liet het zoutzuur borrelen. Losse rulle geit volgde, waarna mijn lichaam zich geheel gewonnen gaf en zich liet meesleuren in de lawine van happen, smakken, slikken en glijden.
Omdat de theezak duurzaam genoten wilde worden, haalde ik een tweede glas kokend water uit de koker. Nu mijn bord leeg was kon het theeglas erop staan. De hitte van het glas smolt de restjes geit en boter, dat een krans van vettigheid vormde rond de theevoet. Mijn ellebogen steunden op tafel, mijn linkerhand hoog met daarin de theezak, mijn rechterpols geloken, waarin het glas. Ik zette aan om de zak te dunken. Ineens doorzag ik de innige verbinding tussen water en zak. In plaats van rechtsom bewoog mijn lichaam zich schokkend linksom. De zak hing stil in de lucht terwijl het glas rees en daalde, rees en daalde, rees en daalde, steeds de natte zak ontvangend en meer essentie eraan onttrekkend. Het water kleurde geleidelijk geler en geler, en een intense geur bereikte mijn neusgaten.
