In september 2022 hield Kortverhaal.info een schrijfwedstrijd met het thema ‘Tijd’. Trots ben ik, dat ik de weekprijs 9 heb gewonnen!
En natuurlijk heb ik er een luisterversie van gemaakt….
En dit is de tekst van het verhaal:
Songbird
De lindeboom mengt het eerste geel tussen grasgroene bladeren. Het zomerlicht is verdwenen, herfstwolken trekken over. Ik kijk naar het tapijt onder haar kroon, merels steken de snavel eronder op zoek naar kindersnacks en naar aanvulling van de vetreserve. Hun levenstaak zit er voor dit jaar weer op. Gevreeën, gebaard, gepamperd, naar vliegles gebracht en weer naar huis, valkuilen getoond, pleisters geplakt. Nu komen de kinders alleen af en toe een snack halen.
Een trilling in mijn borst wringt zich naar mijn keel, stuwt tranen naar mijn wangen. Wat is het koekoeksjong een geschenk gebleken! Steeds als ze voor een snack of een knuffel langs komt vliegen, laat ze de ruimte oplichten. ‘Corbin,’ zegt ze, ‘wat maak je er altijd weer een warm nest van, als ik thuiskom’.
Toen ik zelf nog maar net uitgevlogen was, en naar mezelf keek als een spichtige kraai, ontmoette ik mijn Swan, mijn sierlijke danseres. We dansten en vreeën, spoedden ons langs ontmoetingen en ervaringen zonder idee van tijd van leven. Mijn kamertje was ons eerste liefdesnestje. Swan’s slanke lichaam daagde me uit, liet me groeien totdat ik haar, trots als een pauw, pirouettes liet dansen, haar vleugels wijd spreidde en haar tot grote hoogten bracht met aansporingen van mijn spitse snavel. We werden opgetild, we cirkelden omhoog tot waar de oorsprong van licht en leven te vinden was. Het leven kende schijnbaar geen tegenwind. Zielsgelukkig waren we dan ook, toen bleek dat we nageslacht verwachtten. Swan bleef slanke Swan, slechts haar buik bolde eirond op. Ik legde mijn grote handen, wijd gespreid als de vlerken van een raaf, iedere dag over haar navel en streelde haar, en ons kind. Het bolronde eitje dat haar buik was groeide, eerst krielkip, toen albatros.
Op de dag dat ik een struisvogelei omvatte, voelde ik een steen. In haar buik. Eerst grapten we nog dat de gierstmaaltijd van gisteren teveel op zangzaad had geleken en nu verstopping veroorzaakte. Maar toen de steen dagelijks groter werd, vlogen we met gezwinde spoed naar het hospitaal. Het oordeel was keihard, onontkoombaar. Swan zou niet de leeftijd der sterken bereiken. Het zou een race worden tussen de steen en het ei. Mocht de steen winnen, dan moest het ei mee het graf in. Twee maanden later besloot het universum anders, en werd onze Ava geboren. Teer als een slapend musje lag ze in haar kribje. Swan bekeek haar en glom van trots en koorts. Zeven dagen later drukte ze haar spitse snuitje voor de laatste maal tegen het mijne en steeg naar de hemel. Op de begrafenis kwam vrienden uit alle windstreken. Mijn tranen vloeiden onstuitbaar. Mijn beste vriend Falco nam me mee naar de bomen en liet me tegen een stam uitrusten. “Corbin,’ zei hij, ‘je moet nu de waarheid weten. Ava is een koekoeksjong. Swan heeft haar sierlijke lichaam laten liefhebben door vreemde vogels en dwaalgasten. Toen haar dracht nog maar net begon, heeft ze me in vertrouwen genomen, jij kon niet de vruchtbrenger zijn.‘
Maandenlang werd ik als een vlinder in een storm heen en weer gesmeten, tussen verdriet en rouw, boosheid en onbegrip, liefde en aanbidding. Die aanbidding gold vooral Ava, omdat ze onvoorwaardelijk mijn beschutting zocht en kreeg. Ik zong voor haar, al kraste mijn stem als een ekster. Ze luisterde. Haar keeltje opende zich, en onverwacht gonsde er al meteen een lied, in plaats van getsjilp. Ik smolt. Ze bleef zingen, leefde haar talent. Via school en zangles besteeg ze als Songbird het podium, waar ze nachtegalige liederen zingt. Met haar zang redde ze mijn leven, dat ik nu op hoge leeftijd nog altijd koester.
